یداله دواجی
|عضو شورای نویسندگان زنگان امروز
بخش بزرگی از مدیریت جامعه ی فردا را کودکان امروز به عهده خواهند گرفت.
کودکانی از جنس امروز با ذهنیت های نادرست و غیراخلاقی اولیای خانه و مدرسه . کودکانِ نازپرورده ومتنعم ، کودکانِ محصور در فرهنگ رقابتی وعرفی جامعه !
مدارس مختلف از دولتی و غیرانتفاعی گرفته تا شاهد و هیئت امنایی همه در رقابتی سینه به سینه از آنان ربات هایی انسانی می سازند تا در رقابت های کشوری و جهانی برایشان مدال بیاورند ، در حقیقت تربیت جای خود را با آموزش عوض کرده است. این تازه سهم اولیای مدارس وآموزش و پرورش ناکوک و فرسوده ی ماست ، اولیای خانه نیز در این بازی خطرناک سهم به سزایی دارند ، آنان به مجرد تعطیلی مدارس در آغاز تابستان سعی دارند که هرکدام به فراخور توان مالی از بهترین کلاسهای ورزشی و هنری وتفریحی درپرکردن اوقات فراغت کودکانشان استفاده کنند . ازکلاسهای تقویتی دروس گرفته تا انواع کلاسهای زبان های خارجی ، از کلاسهای موسیقی گرفته تا شنا ورقص آنهم با سرویس دهی مرتب و حمایت ها وتشویق ها و به رخ کشیدن های میان اعضای فامیل و در و همسایه حرف اول را نسبت به توجه کودکانشان بزنند، دراین میان کمتر خانواده ای پیدا می شود که کودکان را به امر مطالعه ی آزاد و کتابخوانی ویا گروه کاری تشویق نمایند تا حداقل بخشی از اوقات فراغتشان در لابلای صفحات کتابها و درکنار دوستان سپری شود ، تا با خوانش داستان و قصه های ایرانی و خارجی تخیلات رمانتیک کودک تقویت و با دنیاهای دیگر آشنا شوند . هیچ هنری بدون سیر مطالعاتی و به صورت خودکار در ذهن و جان کودک رشد نمی کند و باید اذعان داشت که درصد بسیار زیادی از کودکان پس از سپری نمودن دوران طوفانی و بلا خیز بلوغ آموزه های تلقینی و اجباری را رها کرده و خود طریق دیگری را برای ادامه ی زندگی پی می گیرند ، اما اثرات منفی و مثبت سفارش های بزرگ‌ترها تا پایان عمر در ذهن و جانشان باقی می ماند.(تامس هریس ، ماندن در وضعیت آخر,)
واما امر بسیار مهم از دید کارشناسان رشته ی کودکیاری تقویت ذهن و خلاقیت کودکان است که در بازی های جمعی و محله ای و ساخت کاردستی ها و وسیله های سرگرمی متجلی است . آنچنان که نسل‌های دهه های پیشین بی دغدغه و درحواشی زندگی خود بی امرو نهی نسبت به تربیت کودکان همت داشتند .
یکی از سالم ترین روشهای تربیتی کودکان بازیهای محله ای و جمعی آنان البته در پناه خانواده ودر نزدیکی آنان بود . کودکان با اعمال مشارکت و مناقشه در بازی وکسب رده بندی ظرفیت های فردی مهارتهایی ازقبیل کنترل هیجان ، فریاد زدن ، تابع بودن ، اعمال ونفوذ در رهبری گروه را به مثابه ی رشد و شکوفایی و شخصیت پذیری در خود نهادینه می کردند. اما امروز با رشد آپارتمان نشینی وپراکندگی اقوام از یکسو ، بی تفاوتی وسوء مدیریت وناکارآمدی دولتی از سوی دیگر امکان چنین فرآیندی را نامحتمل ساخته است.
شوربختانه نبود روش شناسی واسلوب مناسب وخلا فضاهای بالقوه در نهاد آموزش و پرورش کشور، در را برهمان پاشنه ی تکرار کتابها و متون محدود جزم اندیش می گرداند. هیچ تکان و اندیشه ای نو از وزارت خانه ای عریض و طویل با آن همه امکانات موجود و بودجه ی حمایتی دیده نمی شود ، به نظر نگارنده جای کتابی تحت عنوان «آب » یا «محیط زیست » درمیان این همه کتاب آموزشی خالیست تا کودکان با مفاهیم مهم محیط زیست آشنا ونسبت به حساسیت های این امر آگاهی یابند آنهم نه صرفا در لابلای کتابها بلکه کلاسهای حضوری در طبیعت و مواجهه با آلاینده های صنعتی و کشاورزی ، ره آورد چنین منظره ای جز مرگ اخلاق در کودکان نخواهد بود ، علی الخصوص با حضور گوشی های لمسی در دست کودکان واینروزها بازی عددشمار« همسترکامبت» آینده ی ترسناک و مبهمی پیش رویمان گشوده است!